3 gün önce ilk yazım ile açılış yapmıştım, ama ne açılış :)
Zaten aslında yazının kendisine bakıldığında da pek sonrası gelecek izlenimi vermiyordu ama....
Biraz da uzun zamandır yapmayı düşünüp/isteyip ertelediğim birşey olduğu için sanırım, artık yapmam gerektiğini düşündüm.
"En azında bir adım atmalıyım" diyerek yazdım sanırım ilk yazımı ve tabi sonrasının da geleceğini umarak.
hani şöyle klişeler vardır ya
"Başlamak bitirmenin yarısıdır" vs vs vs
İnanasım geldi herhalde ki, belki bir blog açıp ilk yazımı yazmayı başarırsam, sonra da yazarım, devamı gelir diye umdum.
Bugün oturup kendimi yazmak zorunluluğu ve ihtyiacı içerisinde hissettiğime göre doğrudur belki de , kimbilir.
Aslında ilk yazımı yazdığım gün beni derinden etkileyen bir olay oldu, ama yazmak, unutmak istediğim bir olayı daha da gerçek kılacak diye korktuğumdan yazamıyorum sanırım.
Yanlış olduğunu bile bile yaptığı şeyler vardır ya insanın, ne kadar istese de engel olamaz.
Yaptığı öyle birşeydir ki, ne kadar yanlış görünse de doğru olduğuna inandığı bir yanı vardır, kendini uzak tutamadığı...
Ama, nihayetinde yanlış yanlıştır işte...
Sanki hayalmiş, rüyaymış, ya da yaşananları yaşayan ben değilmişi de bir film izliyormuşum gibi geliyor.
Ama sanki yazsam ve paylaşsam, işte o zaman sanki gerçek olacak herşey.
korkutuyor işte beni...
"Yazamayacaksan yaşadıklarını, ne işin var burada?" ya da "bu nedir , bi nevi sıkıcı bir bulmaca mı?" gibi yorumlar gelebilir, normaldir.
Yavaş yavaş olacaktır o da. Korkularla yüzleşilir elbet, içimden gelenleri hiiiç tanımadığım insanlarla paylaşmanın yarattığı o çıplaklık hissi de azalır belki, azalmasa bile, değişir, daha olumlu bir hisse dönüşür.
Umarım....
Acemisiyim bu işin, hoşgörmek lazım :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder