Bu kız neden yıllar sonra yazmaya başladı?  Değil mi ama ...

Aslında aylardır yazıyorum, yazıyorum, yazıyorum, durmaksızın; bazen kafamın içinde, bazen bulduğum yere, telefonumda, bilgisayarımda...

Her yerde ve durmaksızın, kafamın içinde cümleler akıp gidiyor, bazen yakalayabiliyorum bazen yakalayamıyorum...

İçimde bir duygu sağanağı var, taşıyor içimden; ıslanıyorum yağmurunda, hatta bazen boğuluyorum; akıyor, taşıyor içimden duygular...
Yıllardır orada hapsedilmiş ne varsa, yüreğimden akıp çağıldıyor ve ben onlarla ne yapacağımı bilemiyorum...

Canım acıyor, bazen fiziksel bir acıya dönüyor, zihnimle bedenimle, yüreğimle neler olduğunu çözmeye çalışıyorum...

Aylardır ağır bir hüzün dalgasıyla uyanıyorum üzerimde,biraz depresif, biraz yorgun...

Yapmak istediğim hiçbirşeye odaklanamıyorum...

İçimde esen bu fırtınaları anlamaya çalışmaktan başka hiçbirşey yapamıyorum...

Yorucu, tüketici ama aydınlatıcı...

Aylar aylar sonra bugün, çok uzun zaman sonra bugün, içimde yoğun bir enerjiyle, dinç bir şekilde uyandım...

Daha gün doğmadan kendimi yataktan kaldırdığım gibi, sahile attım...

Koştum, yürüdüm, güneşin doğuşunu, öncesinde o güzel mavi yeşil tan ağarışını izledim, fotoğraflar çektim.

Ayaz biraz canını yakıyordu insanın, ama güneşliydi, tabi güneş göründükten sonra...

Kendimi biraz yenilenmiş, biraz hayata dönmüş gibi hissettim, hani böyle herşeyi yapabilecekmiş gibi, çiçeklenip açabilecekmiş gibi, bahar gibi biraz, baharda çiçek açan rengarenk ağaçlar gibi biraz ...

Aşağıdaki gün doğumuna bakıp şöyle yazdım :
Güneş doğuyor, her nefesle içimize çektiğimiz hayat, herşeye rağmen devam ediyor...

Sonra aklıma cemreler geldi, merak ettim ne zaman düşüyormuş acaba havaya diye, baktım hemen, 20 Şubat'mış; daha 10 gün var ilk cemreye...

Ama gün doğarken, orada sahilde yürürken, renkleri aklıma yazıp, denizin kokusunu ciğerlerime doldururken buz gibi, hissettim ki;yüreğime, ruhuma cemre düştü bu sabah ...

Aylar, belki yıllar sonra...