Bugün, son birkaç yazımdan daha farklı bir yazı yazacağım.
Dün akşam itibariyle, o kendisi için, hayatı için birşeyler yapmayı deneyen, enerjisi yüksek ve keyfi yerinde kişi yok ne yazık ki
Çok mu kötü birşey oldu derseniz, ben de size hayır derim.
Ama küçük detaylar modumu çok etkileyebiliyor, belki biraz duygusal tepkiler veriyorum, ama bir anda hayata bakışım bile değişebiliyor.
Özellikle iş hayatında bunun doğru bir yaklaşım olmadığının ve bu yaklaşımın en çok da bana zarar verdiğinin farkındayım, değiştirmeye de çalışıyorum, ama olmuyor işte.
Bugün, yine hayatımla ne yapmak istediğimi sorguladığım noktaya geri dönmüş durumdayım.
İşimi seviyorum, ama bazen, özellikle kötü niyetli insanlar ve onların istedikleri gibi davranmasına izin veren belirsizliklerle dolu sistemler işime olan saygımı kaybetmeme sebep oluyor.
Bir süredir, ayaklarım geri geri gidiyor; işimi de eskisi kadar iyi yaptığım düşüncesi içerisinde değilim.
Ama kendimi yorgun, bezgin ve mutsuz hissediyorum. İçimden işe gitmek gelmiyor işte.
Bu durum bir süredir böyle, kendimi bu durumdan çıkarabilmek için uğraştım. Önce, iş yerinde beni rahatsız eden durumları değiştirmeye/düzeltmeye çalışarak işe başladım, ama nafile.
Bu olmayınca, iş aramaya giriştim, iş görüşmelerine gittim, tanıdıklarıma haber saldım v.s. bundan birşey çıkmadı. Sonrasında , bir süre sabretmenin ve beklemenin uygun ve mantıklı bir davranış olacağını düşünüp, kendimi iş dışındaki konularla ilgilenmeye verdim. Gözlüklerimden kurtulmak, ev bakmak, spor salonu araştırmak v.b.v.b Ama yetmiyor. İşin kötüsü kendimi bir sarmalda gibi hissediyorum, bir kısır döngünün içerisinde.
Gittikçe çaresiz hissediyorum, bu durum da iş görüşmelerinde bıraktığım ilk izlenimi etkiliyor bence. Geriliyorum, rahatsız oluyorum v.b.
Sonuç, iş değiştiremiyorum, iş değiştiremedikçe kapana kısılmış ve çaresiz hissediyorum, bu da iş değiştirmeme tamamen engel oluyor :(
Olumsuzluklarla dolu, değil mi?
Ve bu olumsuzlukların hayatımda yer almasında, payım olduğunu düşünüyorum.
Bu, kendi kendimi getirdiğim bir durum; kendi kendime yaptığım bir işkence.
Sonuç, kendi kendime düştüğüm çukurdan çıkmaya çalıştıkça, daha çok batıyorum.
Bir süre durup, sakince düşünmem lazım, biliyorum; ama yapamıyorum.
Elime geçen çok güzel iş fırsatlarını belki de bu psikolojik etkenler sebebiyle kaçırıyorum, kimbilir :(
En büyük sebep aslında, gerçekten ve hala , ne istediğimi bilmiyor olmam.
Ne yapmak istiyorum, bilmiyorum. Bazen hayatımı boş boş geçiriyormuşum gibi geliyor. Ye, iç, gez, eğlen, çalış, para kazan, yine ye , iç eğlen v.s. nereye kadar. Ama hayatıma anlam katabilmek için ne yapmam gerektiğini bilmiyorum sanırım. Bilsem de, yapamıyorum, halim yok :(
Bir süre çalışmayabilmek istiyorum. Bir süre sadece durup kafamı ve kendimi dinleyebilmek istiyorum.
İçinde bulunduğum pozisyonun, son bir yılda hem iş hayatımda hem de özel hayatımda kendime yaptıklarımın, kendimi düşürdüğüm pozisyonların sonuçlarını, kendimden, bedenimden, kalbimden, hayatımdan silebilmek istiyorum
Mola almak istiyorum hayatan ....
1,3,5 ay, ne farkeder
Sadece mola almak istiyorum ............
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder